Robben eiland en terug naar het koude Nederland

Tijdens het ontbijt hadden Liza en ik het nog over de bedelaars zie we de dag ervoor waren tegengekomen. Vanmorgen vroeg ben ik nog even langs geweest omdat ik nog een fles Cola over had en een appel. We hebben toen ook nog een paar extra broodjes klaargemaakt en naar de bedelaars gebracht. Die waren daar super blij mee. Ze overnachten gewoon op straat, op dezelfde plek waar ze bedelen om wat geld.

Ook bij de trip naar Robbeneiland was het geluk aan onze kant. Normaal zit je in een dicht catamaran motorschip maar de eerste vaart was die met het authentieke schip waar de gevangenen destijds mee naar het eiland werden vervoerd 'de Dias'. De zee was een spiegel dus we hadden een prettige vaart. 

Op het eiland werden we naar de bussen geleid, onze tour guide was een ex-politieke gevangene die nu op het eiland leefde met zijn gezin. Hij heeft nooit zelf op het eiland gevangen gezeten. Hij betrok alle bezoekers bij de toer door ze aan te spreken en te vragen uit welk deel van de wereld ze kwamen. Zijn verhaal was enorm duidelijk. In eerste instantie vond ik het jammer dat we niet vaker konden uitstappen maar dat had de toer waarschijnlijk te lang gemaakt. We zijn wel gestopt bij echte bezienswaardigheden zoals de kalksteengroeve waar de gevangenen moesten werken. Ze moesten aan een bepaald quotum van gehakte stenen komen, indien ze die niet behaalden werden ze daar extra voor gestraft, dan kregen ze geen eten, geen bezoek e.d.

Eenmaal bij het cellencomplex van Nelson Mandela aangekomen werden we overgedragen aan een andere gids, deze vertelde over zijn tijd op het eiland en hoe ze werden behandeld. De grote cel waar we als eerste kwamen was ook de cel waar hij in gezeten had, samen met zestig andere gevangenen. Ze konden vrij in de cel bewegen en hadden een aantal privileges. Deze privileges konden zonder opgave van een reden worden ontzegd. ook was er altijd de dreiging van eenzame opstuiting. Dat kon wel een jaar duren. Sommige gevangen hadden levenslang eenzame opsluiting en mochten geen contact hebben met andere gevangenen, zoals Robert Mangaliso Sobukwe die ook op het eiland stierf.

De bekendste gevangene is natuurlijk Nelson Mandela, we kwamen aan bij zijn cellenblok. Wat meteen opviel was de afmeting van de cel, zo enorm klein. In zijn boek staat daar het volgende over:“ It overlooked the courtyard and had a small eye-level window. I could walk the length of my cell in three paces. When I lay down, I could feel the wall with my feet and my head grazed the concrete at the other side. The width was about six feet and the walls were at least two feet thick. Each cell had a white card posted outside of it with our name and our prison service number. Mine read, “N. Mandela 466/64,” which meant I was the 466th prisoner admitted to the island in 1964. I was forty-six years old, a political prisoner with a life sentence, and that small cramped place was to be my home for I knew not how long.”

Een grappige gebeurtenis op deze plek was dat één van de bezoeker mij aansprak, hij vroeg me zachtjes of ik foto's wilde maken terwijl hij zijn vriendin ten huwelijk zou vragen voor de celdeur van Nelson Mandela. Hij was echter zo nerveus dat hij vergat zijn telefoon aan mij te geven. Toen hij op zijn knieën voor haar ging pakte ik de telefoon uit zijn hand en maakte de foto's. Hij zei tegen mij dat deze plek veel voor hen betekende en dat het daarom de juiste plaats was.

Er valt veel te vertellen over dit eiland, teveel om hier allemaal te beschrijven. Op de terugweg hadden we weer dezelfde boot. Wat onze vakantie compleet maakte was het zien van walvissen. Celine zag zelfs nog een haai.

eenmaal terug hadden we nog anderhalf uur om te shoppen. Daarna hebben we op de trap nog één groepsfoto gemaakt en deed Patricia een woordje namens ons aan Hans en Hanneke ter afscheid. Als ze terugkomen in Nederland gaan we met zijn allen nog uit eten.

Op weg naar het vliegveld hebben we Patricia afgezet bij haar hotel, zij gaat nog een week zelf verder. op het vliegveld gingen Marjolein en Marjolein naar de autoverhuur, ook zij gaan nog een week verder. Na afscheid genomen te hebben van Hans en Hanneke zijn Liza, Anouk, Celine en ik op weg gegaan naar huis. Terug naar het koude Nederland.